Phnom Penhs horrible history
19 november 2017 - Phnom Penh, Cambodja
18/19 november
Zó even uitslapen en nog even relaxen bij het zwembad, het is ten slotte vakantie. Dan om 11.30 klaar staan, omdat ik word opgehaald voor mijn busrit naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. En wie zie ik daar ineens... Brigitte vd Til! Ik wist dat ze aan het backpacken was door Azië, maar niet dat ze nu in Cambodja, dezelfde stad en hostel was. Hoe leuk om haar eventjes te zien en te spreken. Maar goed ik stond op het punt om te vertrekken en 6 uren later was ik al op de volgende bestemming i.p.v. 7 uren, moet niet gekker worden. Op mijn kamer raak ik aan de praat met een meisje. Dit blijkt Kati te zijn, de vorige roommate van Jenny. Zo grappig. We besluiten samen wat te gaan eten en morgen samen een toer te doen.
Voor het eerst een regenachtige dag hier, wat mij betreft heel toepasselijk voor wat we gaan doen vandaag. Triest weer voor een trieste locatie. De Killingfields en het S21 genocide museum, ook wel Tuol Sleng museum, staan op het programma. Dit gaat over de militaire tak van de Communistische Partij van Democratisch Kampuchea, de Rode Khmer. Onder leiding van de maoïstische revolutionair Pol Pot is ruim 1/4 van de Cambodjaanse bevolking vermoord in de periode van 1975 tot 1979, toen hij Premier was. Ja dames en heren ik heb goed opgelet, want shit wat was dit indrukwekkend.
We worden eerst afgezet bij het S21 museum. Dit is een oude school die is omgebouwd tot martelgevangenis. Bij het binnenkomen grappen we nog door foto's te maken in onze poncho's i.v.m. het slechte weer, maar al snel worden we stil, heel stil. Je hoort ook eigenlijk niemand praten. Iedereen luistert adembenemend naar zijn audio in eigen taal (zelfs Nederlands) en bekijkt foto's en schilderijen van toen. Al lopende langs cellen en martelvoorwerpen die nog bewaard zijn gebleven wordt ik er soms misselijk van. Stil en aangedaan stappen we na ruim twee uren in het museum weer in de tuk tuk. Dit was slechts deel één.
De Killingfields zijn letterlijk de velden waar vele lichamen van onschuldige mensen zijn gedumpt in massagraven. Het is hier kaal en minder te zien, omdat veel is hier na afloop uit woede is gesloopt. Ergens ben ik blij dat dit minder beeldend is dan het museum. Ook hier krijgen we weer een audio toer. Maar de verhalen van de gevangenen die het hebben overleefd, familieleden van slachtoffers en van de tourguide maken ook hier diepe indruk. Halverwege de toer staat er een grote boom met allemaal armbandjes er aan, dit is ter nagedachtenis van alle kindjes en babies die hier zijn vermoord. Om kogels te besparen, die waren namelijk te duur, werden ze vermoord door levend met hun hoofd tegen de boom te slingeren. Dan breekt toch je hart en tegelijkertijd wordt je erg kwaad. Dat mensen dit hun eigen landgenoten aan doen?! Bizar en zo lang is het nog niet geleden. Ook staat er een monument op dit terrein, bij binnenkomst zie ik dat deze gevuld is met honderden schedels gesorteerd op leeftijdscategorie. Didn't see that one coming either.
Hebben we dan nog wat leuks gedaan die dag? Ja zeker Kati kreeg bericht dat ze haar master thesis had gehaald met een topcijfer. Samen met Janny, die ook net is aangekomen en nog een meid uit London gaan we op zoek naar een kroeg om dit te vieren. Niet helemaal wetende waar we heen gaan komen we uit bij de stripclubs en de bordelen. Haha oeps. Uiteindelijk hebben we toch een mooi plekje gevonden buiten op het balkon van het Meykon River Café.
Zó even uitslapen en nog even relaxen bij het zwembad, het is ten slotte vakantie. Dan om 11.30 klaar staan, omdat ik word opgehaald voor mijn busrit naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. En wie zie ik daar ineens... Brigitte vd Til! Ik wist dat ze aan het backpacken was door Azië, maar niet dat ze nu in Cambodja, dezelfde stad en hostel was. Hoe leuk om haar eventjes te zien en te spreken. Maar goed ik stond op het punt om te vertrekken en 6 uren later was ik al op de volgende bestemming i.p.v. 7 uren, moet niet gekker worden. Op mijn kamer raak ik aan de praat met een meisje. Dit blijkt Kati te zijn, de vorige roommate van Jenny. Zo grappig. We besluiten samen wat te gaan eten en morgen samen een toer te doen.
Voor het eerst een regenachtige dag hier, wat mij betreft heel toepasselijk voor wat we gaan doen vandaag. Triest weer voor een trieste locatie. De Killingfields en het S21 genocide museum, ook wel Tuol Sleng museum, staan op het programma. Dit gaat over de militaire tak van de Communistische Partij van Democratisch Kampuchea, de Rode Khmer. Onder leiding van de maoïstische revolutionair Pol Pot is ruim 1/4 van de Cambodjaanse bevolking vermoord in de periode van 1975 tot 1979, toen hij Premier was. Ja dames en heren ik heb goed opgelet, want shit wat was dit indrukwekkend.
We worden eerst afgezet bij het S21 museum. Dit is een oude school die is omgebouwd tot martelgevangenis. Bij het binnenkomen grappen we nog door foto's te maken in onze poncho's i.v.m. het slechte weer, maar al snel worden we stil, heel stil. Je hoort ook eigenlijk niemand praten. Iedereen luistert adembenemend naar zijn audio in eigen taal (zelfs Nederlands) en bekijkt foto's en schilderijen van toen. Al lopende langs cellen en martelvoorwerpen die nog bewaard zijn gebleven wordt ik er soms misselijk van. Stil en aangedaan stappen we na ruim twee uren in het museum weer in de tuk tuk. Dit was slechts deel één.
De Killingfields zijn letterlijk de velden waar vele lichamen van onschuldige mensen zijn gedumpt in massagraven. Het is hier kaal en minder te zien, omdat veel is hier na afloop uit woede is gesloopt. Ergens ben ik blij dat dit minder beeldend is dan het museum. Ook hier krijgen we weer een audio toer. Maar de verhalen van de gevangenen die het hebben overleefd, familieleden van slachtoffers en van de tourguide maken ook hier diepe indruk. Halverwege de toer staat er een grote boom met allemaal armbandjes er aan, dit is ter nagedachtenis van alle kindjes en babies die hier zijn vermoord. Om kogels te besparen, die waren namelijk te duur, werden ze vermoord door levend met hun hoofd tegen de boom te slingeren. Dan breekt toch je hart en tegelijkertijd wordt je erg kwaad. Dat mensen dit hun eigen landgenoten aan doen?! Bizar en zo lang is het nog niet geleden. Ook staat er een monument op dit terrein, bij binnenkomst zie ik dat deze gevuld is met honderden schedels gesorteerd op leeftijdscategorie. Didn't see that one coming either.
Hebben we dan nog wat leuks gedaan die dag? Ja zeker Kati kreeg bericht dat ze haar master thesis had gehaald met een topcijfer. Samen met Janny, die ook net is aangekomen en nog een meid uit London gaan we op zoek naar een kroeg om dit te vieren. Niet helemaal wetende waar we heen gaan komen we uit bij de stripclubs en de bordelen. Haha oeps. Uiteindelijk hebben we toch een mooi plekje gevonden buiten op het balkon van het Meykon River Café.
Ondanks dat wel leuk om alle verhalen te lezen waarin je genoeg beleefd! Geniet er nog even van een neem wat zon mee! Die is met jou weggegaan!😉